πόσοι πολλοί

Μοναχιά μες το ισιάδι έπεσα

σου χει τύχει;

ίσιος δρόμος, Ιασωνίδου ανέβασμα

σκέψη συγκροτημένη

και πάρ’ την κάτω

κακοφτιαγμένα κράσπεδα

σαν μωρό

πεσμένη

μόνη

στο πεζοδρόμιο με μια βαριά τσάντα πλάτης

που χει έρθει στο κεφάλι

να τσούζουν τα χέρια

τα γόνατα

μισώ το ψέμα

και τι ωραία που πρέπει να με μαζέψω μόνη

κανείς δεν γέλασε με το πέσιμο

κανείς προς τα πίσω

κανείς μπροστά

μόνο εγώ

να κλαίω που πονάω και να με συνεφέρνω

αφού μόνο εμένα έχω

τη μάνα μου, την αδερφή μου

τη Λίνα, τη Τζούλια

την Κική, τον Αρσένη

τις μνήμες

κοίτα πόσοι πολλοί.