θερμαινόμενο υπόστρωμα

-Πέρασε κι αυτή η μέρα και τι κατάλαβες;

Ξαπλώνω με τα ρούχα στο βρώμικο χαλί μου, μετράω τις ώρες, που έχω για να κοιμηθώ πριν ξυπνήσω να πάω να πουλήσω πουκάμισα και τέτοια. Επίτηδες, τραβάω την ώρα, μη σώσω και ξεκουραστώ ποτέ. Ανοήματη ζωή, ανοήματα της απαντώ. Κρατάω το μισητό λάπτοπ αγκαλιά και προσπαθώ να σκεφτώ για να γράψω, τι άξιζε μέσα στην μέρα. Η δουλειά, αυτός ο ξενιστής, και ύστερα το οικείο κόκκινο κρασί στο Νίκης 35, το κόκκινο δόντι κατ’ επέκταση και το συκώτι να φωνάζει «σώσε με». Από τύψεις, πίνω ένα γάλα, όταν γυρνάω. Γυρνάω, γυρνάω, στο σπίτι της μάνας μου. Μην ρωτάς. Όχι, δεν θα πάω σε ψυχολόγο ρε. Ούτε χρήμα περισσεύει, ούτε εμπιστεύομαι ειδικούς να μου σκίσουν την ψυχή. Μπορώ και μόνη μου. Θα βρω άλλη δουλειά. Σε μπαρ με ονειρεύομαι, με υπερυψωμένο πατωματάκι για να φτάνω, να χασκογελάω, να βρίζω και να κερνάω σφηνάκια σε αγνώστους. Θα βρω δικό μου σπίτι, τώρα, που περιμένω το δώρο των Χριστουγέννων, θα τα βάλω στην άκρη για το πρώτο νοίκι κι ένα στρώμα. Διπλό. Θα λέω κάθε μέρα στον εαυτό μου, πόσο μου πάει το καινούριο λουκ, τι γαμάτη, που είμαι και πόσο με αναγέννησε η νέα φάση. Σιχαίνομαι την λέξη «φάση». Θα αποδιώξω τον βαθύ νου, ώστε να μην σιχαίνομαι την λέξη «φάση». Στο μέτρο του εφικτού.

Και τώρα, που ξάπλωσα στο υπάρχον κρεβάτι μου, το παιδικό, βρήκα τι αξίζει. Το θερμαινόμενο υπόστρωμα, δώρο του πατέρα, γιατί μπορεί να γίνει εξαιρετικός παρτενέρ. Λες και κοιμάμαι αγκαλιά με σώμα είναι. Όχι του καλοριφέρ. Ανθρωπένιο. Αφαιρετικά μιλώντας. Ρύθμισέ το στο 3. ‘Ετσι, αυτή η ζέστη, σε προκαλεί να κοιμηθείς γυμνός και δημιουργεί την ψευδαίσθηση θέρμης κάποιου δέρματος-πομπού. Για τα όνειρα, δεν εγγυώμαι.

*Φωτό:  σήμανση έξω από την πόρτα στο WC του Μανιφέστο